Ο Μεγαλέξανδρος

Όταν ο Αλέξανδρος πέθαινε είχε μια φοβερή επιθυμία που την πήρε μαζί με την ψυχή του στο ταξίδι του εξαγνισμού. Ήθελε λοιπόν να γυρίσει μετά από πολλές εκατοντάδες χρόνια πίσω στην ανθρώπινη ζωή και να δει τι θα ‘χει απογίνει ο λαός που τόσο αγάπησε και τόσο αγαπήθηκε από αυτόν, τι θα ‘χει παραμείνει από τις κτήσεις και τις πολιτιστικές επιρροές της μεγάλης πορείας των Μακεδόνων στον τότε γνωστό κόσμο. Ήρθε ένα απόγευμα μαζί με άλλους τουρίστες στον αρχαιολογικό χώρο της Πέλλας. Εκεί τον πρωτοείδα χωρίς να συνειδητοποιήσω ότι αυτός ήτανε. Αργότερα την ίδια πάντα εποχή τον ξαναείδα στην Ολυμπιάδα και στα όρη της Χαλκιδικής. Τώρα πια ήμουνα σίγουρος, αυτός ήτανε. Έκανε αρκετές περιηγήσεις στο χώρο της Μακεδονίας όπου και τον εντόπισα επανηλλημένα σε ένα συνεχές χρονικό διάστημα περίπου 2 χρόνων. Πάντα με το ίδιο θλιμμένο ύφος να κοιτά τα απομεινάρια της πέτρας και των ψυχών μας. Κάθε απόπειρα να του μιλήσω αποτύγχανε. Όλο κάτι συνέβαινε και δεν κατάφερνα να του μιλήσω. Τον θυμάμαι όμως και πιο καλά θυμάμαι το πρόσωπό του και τον τρόπο που κοιτούσε.