Διαστρικό ταξίδι (ο πρώτος μήνας σου στη σάρκα)

Το θαύμα της ζωής. Στην αρχή δε ξέρω τι. Ήτανε κάποιοι, ήρθαμε εμείς. Μετά εμείς ερωτευτήκαμε. Παίξαμε. Κρυφτήκαμε. Ενώσαμε ψυχή και μείναμε μαζί. Νοιώσαμε ταυτόχρονα θεοί και τόσο δα μικροί και ταπεινοί. Τη στιγμή που χάραξε η αυγή χάρηκε η ψυχή, ενωμένοι οι δυο μας, γαντζωμένοι ο ένας στο κορμί του άλλου, αρχιτέκτονες της φύσης, μάστορες της ίδιας της ζωής.
Ολονυκτία προσευχή μέσα σε νύχτα με βροχή. Ταξιδέψαμε ζωσμένοι με σώμα και ψυχή, ως μετάνοια αμαρτιών, ως αρετή και λύτρωση δεκάδων χιλιάδων προγόνων, φίλων και συγγενών, ήρθες εσύ, φασολάκι Βενιαμίν, ω Χριστέ μου αμήν, γεμάτο αρώματα χιλιάδων λουλουδιών- εσύ, που σφύζεις από φρεσκάδα και ζωή, όνειρο και άγγελος μαζί, απορροή αρωμάτων σπάνιων μεθυστικών, αίμα δύο γενεών, απόλυτη αγάπη, εμείς κι εσύ κι ο κόσμος -αγάπη μου- όλοι μαζί.