καβάλα σε μια ακτίνα φωτός

Βρισκόμαστε καβάλα σε μια ακτίνα φωτός και για την ακρίβεια σε μια αιγαιακή ακτίνα φωτός.
Θέλουμε να φωτίσουμε μικρές και μεγάλες και κυρίως περίεργες όσο και δύσκολες στιγμές και σκέψεις της καθημερινότητας, τις οποίες οι περισσότεροι από εμάς τις αναγνωρίζουμε και μας προβληματίζουνε, μα λόγω των συχνών και φτηνών προφάσεων που δημιουργεί η ρουτίνα στο μυαλό μας, τελικά τις προσπερνούμε, βάζοντας τες να υποβόσκουν στο λιβάδι των υποσυνείδητων ενστάσεων που τρέφουμε για πολλά απ’ όσα ακούμε και βιώνουμε καθημερινά, μη μπορώντας να συνταχθούμε δυναμικά και καθαρά με τη φωνή του δικαίου, τη φωνή που υπάρχει και μέσα μας και έξω μας, μα που η νέα μόδα των καιρών προς χάριν της προεκτάσεως του παγκόσμιου ανθρώπινου χοιροτροφείου, όχι μόνο δεν βοηθάει να αναδειχθεί και ν’ακουσθεί η φωνή αυτή του δικαίου, μα αντίθετα τέτοιες φωνές πολεμάει με λύσσα εωσότου καταφέρει να κάνει τον πλανήτη μας ένα απέραντο άνθρωπο-χοιροστάσιο όπου πλέον τα πλάσματα ένοικοι του χοιροστασίου θα μοιάζουν με ανθρώπους στην εξωτερική εμφάνιση μα θα είναι στην πραγματικότητα όλοι τους γουρούνια με μόνο ενδιαφέρον την άνεση και την καλοπέραση.
Όλα άρχισαν με τον Ιάσωνα να ξεκλειδώνει την 4η διάσταση ως δια μαγείας.
Ναι καλά ακούσατε, ο Ιάσωνας ξεκλειδώνει την 4η διάσταση.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκινάει.
Αρχικά περνάμε το μονοπάτι του φωτός, αυτό που βλέπουμε στην αρχή και στο τέλος της ζωής μας.
Το καθαρό φως μας εντυπωσιάζει και μπαίνουμε στον πειρασμό να κάνουμε μια φανταστική τομή στην ακτίνα φωτός και να δούμε, πως άραγε αυτή θα έμοιαζε;
Έτσι άλλωστε θα είναι πιο εύκολο να ανεβούμε πάνω της , να βολευτούμε και ως καθωσπρέπει μα και καλοπροαίρετοι λαθρεπιβάτες να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.
Το ταξίδι της ίδιας της ζωής είναι ένα διαστρικό ταξίδι, περνάει μέσα από τα άστρα και τους γαλαξίες, συναντά πλανήτες και φτιάχνει χημικές ενώσεις, είναι από μόνο του μια χημική ένωση, παίζει με τις ενεργειακές αντιδράσεις και τελικά δημιουργεί τον κύκλο της ζωής, αυτόν που έχει ως στίγμα αφετηρίας του στον υλικό μας κόσμο μια μήτρα.
Από τη μήτρα και πέρα έχουμε υλική υπόσταση.
Ζούμε την καθημερινότητα και μεγαλώνουμε.
Κάποιοι μεγαλώνουμε μόνο σωματικά, άλλοι μεγαλώνουμε και πνευματικά.
Σε κάθε περίπτωση αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για όλα όσα συναντούμε μα δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Αγωνιούμε όταν οι απαντήσεις δεν μας ικανοποιούν και ψάχνουμε να βρούμε τρόπους επίλυσης των προβλημάτων που προκύπτουν στην ψυχοσύνθεσή μας.
Τόσο από τις θολές όσο και από τις μίζερες δικαιολογίες και απαντήσεις που δίνει η κοινωνία μας τελικά τίποτα εκτός από μπέρδεμα δε νοιώθουμε.
Οι κοινωνικοί φορείς εκτός λιγοστών φωτεινών εξαιρέσεων στην προσπάθειά που κάνουν για την φαινομενικά ορθή αιτιολόγηση - κάλυψη όλων των θεμελιωδών ερωτημάτων που έχει ο καθένας από εμάς για την ύπαρξή και συνύπαρξή του μέσα σ’ αυτή την περιοριστική κοινωνία του σύγχρονου αστικού βίου, απαντήσεις δίνουν μονάχα με οικονομικού ενδιαφέροντος μανδύες.
Μέχρι εδώ όλα καλά γιατί έτσι αρχίζει για όποιον θέλει να ψάξει η μαγεία της αναζήτησης της αλήθειας ή η προσπάθεια μιας σφαιρικής κάλυψης των υπαρξιακών κενών αν προτιμάτε.
Το μεγάλο πρόβλημα αρχίζει όταν οργανωμένες ομάδες ανθρώπων θέλουν ντε και καλά να ακολουθούμε τις προσταγές τους με τους διάφορους τρόπους βίας που χρησιμοποιούν, αρχής γεννωμένης από την ωμή βία των όπλων και του αίματος έως τον ψυχοτρονικό πόλεμο των σύγχρονων μέσων μαζικής ενημέρωσης και παραπληροφόρησης…
Εμείς θα αντισταθούμε στις ολοκληρωτικού τύπου και χαρακτήρα πρακτικές ανά τον κόσμο και καβάλα σε μια ακτίνα φωτός παρέα με την τομή της και την τόλμη μας, θα φωτίσουμε καθημερινά ερωτήματα της σφαίρας του ρεαλισμού της φαντασίας σ’ ένα ταξίδι πολύ πιο μακριά από τις κάθε είδους συνομωσίες, γενοκτονίες και γενικότερα του συνόλου των κακών επιρροών.
Βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα τεράστιο βομβαρδιστικό αεροπλάνο δεκαπέντε χιλιάδες πόδια πάνω από τη θάλασσα.
Από κάτω μας βλέπουμε το νησί.
Το βομβαρδίζουμε μέρες τώρα.
Γιατί τόσο αίμα;
Κανένας άνθρωπος δε θέλει τον πόλεμο.
Λίγοι τον αποφασίζουν πολλοί υποφέρουν.
Μέσα στη δίνη του πολέμου τους ξεχωρίζει ένας άγγελος που λέει μια προσευχή.
Δυο λόγια μονάχα καταφέρνω ν’ ακούσω: «Άγιοι μονάχα οι ελεύθεροι».
Ύστερα βλέπω καθαρά μπροστά μου τον ιπτάμενο Βούδα.
Οι λάμψεις είναι εκτυφλωτικές.
Η ανθρώπινη φύση δεν αντέχει και παρουσιάζεται μέσα στη σκοτοδίνη μου ένα όραμα, είναι «η ένωση των τριών Ήλιων».
Είναι αίσθηση ή παραίσθηση;
Το σκηνικό αρχίζει και φέρνει κάτι σε νταλικό.
Ένας αμερικάνος φίλος της παρέας μας μέσα σ’ όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν, θυμάται ένα golden statue of Jesus κι από αμηχανία προσεύχεται δυνατά.
Τα λόγια του όμως δε μοιάζουν με κλασικού τύπου προσευχή, μα είναι απόσπασμα από τα λόγια που είπε ένας γεροβουσμάνος από τους τελευταίους παραδοσιακούς του είδους σ’ ένα best seller του μέλλοντος.
Εμείς καβάλα πάντα πάνω στην αχτίνα φωτός και μη γνωρίζοντας αν είμαστε ή δεν είμαστε ή τι επιτέλους είμαστε – πάντως κάτι σαν θεατές μέσα σε ένα ζωντανά εξελισσόμενο έργο που όμως δε μπορούμε να το επηρεάσουμε και οι πρωταγωνιστές του οποίου δεν μας αντιλαμβάνονται- αποσβωλομένοι στα σίγουρα από την εναλλαγή των σκηνικών, καλούμε όλοι με μια φωνή έναν σοφό να έρθει τάχιστα όπως θα έκανε ο γοργοπόδαρος Ερμής αν τον καλούσε ο Δίας.
Το θέαμα μας έχει συνεπάρει και το ένα ερώτημα προκύπτει μετά το άλλο.
Ο σοφός έρχεται στιγμιαία και πετάει μέσα στο μυαλό μας μερικές ιστορίες που μοιάζουν με αστρόσκονη.
Η πρώτη ιστορία είναι αυτή του Human, λυπητερή θα έλεγα μα πολύ διδακτική.
Ακολουθεί η ιστορία εκείνης.
Ξαφνικά προσγειωνόμαστε μέσα σ’ έναν ελαιώνα.
Ξεπεζεύουμε την ακτίνα φωτός που καβαλούσαμε τόση ώρα και καθόμαστε πάνω στις ρίζες ενός αιωνόβιου Λεσβιακού δέντρου. Ακούμε από το Λεσβιακό δέντρο μια συγκλονιστική ιστορία που μας οπλίζει με θάρρος για το μέλλον κι αγάπη για τους διαφορετικούς συνανθρώπους μας.
Μας πιάνει όμως η νύχτα και ξαπλωμένοι όπως είμαστε πάνω στο δέντρο και κάτω από τον έναστρο ουρανό, βλέπουμε την ακτίνα φωτός που καβαλούσαμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας στο παράξενο ταξίδι μας, να πεταρίζει ολοένα και πιο ψηλά πετώντας χρυσές σπίθες στο διάβα της και τελικά να ενώνεται με το ολοζώντανα φωτεινό φεγγάρι.
Είναι αυτή η ασημένια σελήνη που μας μιλά τώρα για την αστείρευτη ομορφιά του ετερόφωτου και την αξία της διασκευής.
Ονειρική καθώς είναι η βραδιά και εκατομμύρια τα φωτεινά στίγματα στον ουρανό, ένα κοινό όραμα αρχίζει και ξετυλίγεται στην φαντασία μας, μας μιλά, είναι αληθινό, είναι το Astroboy με τη δική του μοναδική ιστορία.
Ακούγοντας το, γαλήνη γεμίζει τις ψυχές μας και ο ύπνος ο αδελφός του θανάτου μας ξεκουράζει γλυκά.
Το σούρουπο είναι άγρια όμορφο και ο δυνατός αέρας που φυσά μας αναγκάζει γρήγορα να σηκωθούμε και να καβαλήσουμε την ακτίνα φωτός μας.
Βλέπουμε τον Ήλιο να ξεκινά με τ’ άλογά του την ουράνια διαδρομή του για να φέρει τη μέρα στη γη. Η ακτίνα φωτός μας ταξιδεύει στον Όλυμπο και βλέπουμε τον Πάνα ενώ ακούμε τα λόγια του αέρα.
Επόμενη στάση είναι το μέρος όπου προσπαθεί να επιβιώσει η χελώνα.
Αισθανόμαστε μια απίστευτη έλξη ο ένας για τον άλλο και τολμάμε να πούμε λόγια που δεν ειπωθήκαν ποτέ ξανά.
Πόσο γρήγορα περνάει ο γήινος χρόνος όταν περνάς καλά, πόσο γεμάτος είναι ο γήινος χρόνος όταν μαθαίνεις και νιώθεις εμπειρίες και περνάει απίστευτα γρήγορα ε;
το ξέρω το ξανάπα πριν, περνάει απίστευτα γρήγορα.
Ήρθε κιόλας το απόγευμα στις ψυχές μας.
Τελευταία στάση της ακτίνας φωτός -που μας κουβαλά τόσες γήινες ώρες ή μερικές στιγμές του νου και της νόησης από την συμπαντική σκοπιά αν προτιμάτε- είναι ένα δωμάτιο λιτό σ’ ένα πανέμορφο χωριό.
Εκεί χορέψαμε τον Λημνιακό χορό.
Γίναμε ξανά αδέλφια γύρω από τη φωτιά.
Η ακτίνα φωτός έφυγε μαζί με την πρώτη φλόγα από τη φωτιά. Μας άφησε όμως κληρονομιά τις 9 κάρτες της ζωής για να θυμόμαστε και να βλέπουμε, για να αναπολούμε και να μην ξεχνούμε.

Μην ξεχνάτε ποτέ σας αδέλφια τον κύκλο της φωτιάς.